Współautorstwo przy pisaniu powieści to proces twórczy, w którym dwóch lub więcej pisarzy łączy siły, aby stworzyć jedno dzieło literackie. Taka współpraca może przyjmować różne formy i ma swoje szczególne wyzwania oraz zalety. Przyjrzyjmy się bliżej temu zjawisku oraz kilku znanym przykładom ze świata literatury.
Formy współautorstwa
Jedną z podstawowych form współautorstwa jest podział ról. W tej konfiguracji jeden z pisarzy skupia się na fabule, podczas gdy drugi odpowiada za dialogi lub opisy. Podział ról pozwala każdemu autorowi wykorzystać swoje mocne strony.
Kolejną stosowaną formą jest pisanie na zmianę. W tym przypadku autorzy piszą na zmianę kolejne rozdziały lub fragmenty powieści. Taki system pracy może przynieść interesujący efekt w postaci różnorodności stylów. Przy zastosowaniu tej metody istotnym warunkiem uzyskania dobrego rezultatu jest konieczność doszlifowania całości tekstu przez dobrego redaktora.
Coraz popularniejszą formą współpracy twórców jest wspólne pisanie w czasie rzeczywistym. To taka koncepcja, gdzie autorzy piszą jednocześnie, korzystając z edytora dokumentów on-line, np. Google Docs. Pozwala to na bieżące konsultacje i poprawki.
Na koniec wspomnę o chyba najprostszej i, moim zdaniem, najbardziej przyjaznej formie współautorstwa. Tutaj jedna osoba pisze, zaś druga redaguje. Ściślej mówiąc, jedna osoba tworzy szkic ogólny, zaś druga odpowiada za jego redakcję i dopracowanie.
Przykłady współautorstwa
Jednym z bardziej znanych przykładów wspólnie napisanych powieści są Talizman oraz Czarny dom Stephena Kinga i Petera Strauba. Ich współpraca przy wspomnianych utworach polegała na wymianie pomysłów i wspólnym rozwijaniu fabuły, co zaowocowało unikalnym połączeniem dwóch stylów pisarskich. Obie powieści z gatunku horroru od lat cieszą się dużą popularnością.
Kolejnym interesującym przykładem jest współpraca Douglasa Prestona i Lincolna Childa. Duet ten stworzył serię thrillerów z agentem FBI Pendergastem. Preston i Child od lat piszą razem, dzieląc się pracą nad różnymi częściami powieści i wspólnie planując fabułę. W ich przypadku współautorstwo ma doskonałe przełożenie na efekty pracy, albowiem zapewnia ono regularne ukazywanie się książek.
Z kolei Neil Gaiman i Terry Pratchett wspólnie napisali powieść Dobry Omen, która stała się klasykiem literatury fantasy. Gaiman i Pratchett pracowali na odległość, wymieniając się fragmentami tekstu i konsultując się telefonicznie. Tym samy udowodnili, że współautorstwo przy pisaniu powieści nie zawsze wymaga bezpośredniego kontaktu.
Są też tacy autorzy, którzy współpracują nie z jednym, lecz z kilkoma współautorami. Takim twórcą jest choćby James Patterson. Pisarz ten zazwyczaj tworzy szczegółowe konspekty swoich powieści, które następnie rozwija ktoś inny. Podobne podejście pozwala na szybsze pisanie książek przy zachowaniu spójność stylu.
Współautorstwo przy pisaniu powieści to suma talentów
Podsumowując, współautorstwo przy pisaniu powieści to fascynujący proces, który może przynieść doskonałe rezultaty. Kluczem do sukcesu jest dobra komunikacja pomiędzy autorami oraz jasne określenie ról i oczekiwań. Dzięki współpracy pisarze mogą łączyć swoje talenty, tworząc dzieła, które pewnie nigdy nie powstałyby w pojedynkę.
(PK)