Wyobrażenia ze świata science fiction coraz bardziej przypominają scenariusze, które mogą się naprawdę wydarzyć. Adam Ostaszewski w swojej najnowszej powieści Azarra kreśli obraz przełomowego momentu w dziejach ludzkości. Nadchodzi dzień, w którym nasza cywilizacja nawiązuje pierwszy kontakt z obcą rasą. Kiedy statek obcych ląduje na Ziemi, wszyscy wstrzymują oddech. Schody się wysuwają, a u ich szczytu stoją… ludzie. Tak, wyglądają dokładnie jak my. I wtedy już nie ma wątpliwości — nie jesteśmy w kosmosie sami.
Obcy, którzy wyglądają znajomo
Delegacja z planety Galia przybywa na Ziemię z jasnym celem. Jej przedstawiciele chcą nawiązać współpracę, wzbudzić nasze zaufanie i zacieśnić relacje. Na czele stoi Azarra — specjalistka od społeczeństw pozaplanetarnych. To właśnie ona ma przekonać Ziemian, że Galianie nie stanowią zagrożenia. Odbywają się spotkania dyplomatyczne, uczestniczą w bankietach i wystąpieniach medialnych. Przekaz wydaje się jasny: razem możemy budować świetlaną przyszłość.
Jednak czy wszystko naprawdę jest takie, na jakie wygląda? Wiele osób zadaje sobie pytanie: czego tak naprawdę chcą przybysze z Galii od słabiej rozwiniętej cywilizacji? Czy to tylko pokojowa misja, czy może początek bardziej złożonego planu?
Co więcej, pojawia się jeszcze jeden element niepokoju. Galianie wspominają o Stwórcach — tajemniczym gatunku, którego sami się obawiają. Jeśli nawet oni nie czują się bezpieczni, to co czeka Ziemian?
Nie jesteśmy w kosmosie sami — i to może być zagrożenie
Choć wiele osób entuzjastycznie wita obcych, nie brakuje głosów sceptycznych. Część Ziemian przypomina sobie o dawnych porwaniach, które przypisywano kosmitom. Czy to właśnie Galianie stali za tymi wydarzeniami? Czy ich podobieństwo do ludzi to przypadek, czy raczej efekt czegoś dużo większego?
Władze Ziemi podejmują decyzję: lepiej trzymać obcych blisko, by móc ich obserwować. To strategia znana z historii — przyjaciół warto mieć przy sobie, ale potencjalnych wrogów jeszcze bliżej. I choć publicznie mówi się o współpracy, za kulisami trwa intensywna analiza. Naukowcy i politycy zastanawiają się, jak zabezpieczyć Ziemię przed ewentualną interwencją.
Niektórzy uważają, że życie poza Ziemią może przynieść naszej cywilizacji szansę na rozwój. Inni dostrzegają w nim realne zagrożenie. W rezultacie powieść Azarra stawia nas w samym centrum galaktycznej intrygi, gdzie każdy gest może mieć globalne skutki.
Kim naprawdę jesteśmy, skoro nie jesteśmy w kosmosie sami?
Nie jesteśmy w kosmosie sami — to nie tylko hasło. To punkt wyjścia do wielu trudnych pytań. Czy istnienie innych światów oznacza, że jesteśmy jedynie fragmentem większej układanki? A może ktoś od początku obserwował nasz rozwój i teraz przyszedł czas na kolejne etapy tej gry?
Autor wciąga nas w fabułę pełną napięcia, manipulacji i politycznych rozgrywek. Azarra to coś więcej niż książka science fiction. To opowieść o zaufaniu, zdradzie i o tym, jak trudno odróżnić przyjaciela od wroga.
Ostaszewski pokazuje, że obca cywilizacja wcale nie musi różnić się od naszej wyglądem, by stanowić zagrożenie. Wystarczy, że ma inne cele. A Ziemianie, choć zachwyceni przybyszami, wciąż nie wiedzą, jaka czeka ich przyszłość.
O autorze: Adam Ostaszewski
Adam Ostaszewski, urodzony w 1974 roku, mieszka i pracuje w Koszalinie jako radca prawny. Na co dzień prowadzi własną praktykę prawniczą, ale jego pasją od zawsze była fantastyka. Tworzy opowiadania i powieści z pogranicza science fiction i fantasy, w których często eksploruje światy alternatywne i przyszłość ludzkości.
Jego opowiadania Misja Ares oraz Odbicie zdobyły wyróżnienia w międzynarodowym konkursie The Clarke-Bradbury Science Fiction Competition. Ukazały się też w anglojęzycznych antologiach. W 2021 roku zadebiutował zbiorem opowiadań Odbicie, a już rok później opublikował dystopijną powieść Wirus. Ta ostatnia opowiada o świecie, w którym pandemia nie ustępuje. Walka z wirusem staje się pretekstem do przekształcenia porządku politycznego i wprowadzenia reżimów.
Azarra to kolejna powieść, w której autor łączy fascynującą przygodę z głęboką refleksją nad naturą człowieka. Przypomina nam, że raczej nie jesteśmy w kosmosie sami. Zatem, jeśli tak jest w istocie, to nie pozostaje nam nic innego, jak się z tym pogodzić.
(PK)