Rectal and pelvic organ prolapse

Stanisław Rządkowski^{1, 2}, Przemysław Ciesielski^{1, 2}, *Małgorzata Kołodziejczak^1-3

Streszczenie
Wypadanie odbytnicy (WO) to schorzenie polegające na przemieszczeniu ściany odbytnicy poza kanał odbytu, często współwystępujące z wypadaniem lub obniżeniem narządów miednicy mniejszej (POP). Patogeneza tych jednostek chorobowych jest zbliżona i obejmuje: osłabienie struktur podporowych dna miednicy, zaburzenia unerwienia oraz przewlekłe zwiększenie ciśnienia śródbrzusznego. Istotny czynnik ryzyka stanowią porody, a zwłaszcza porody instrumentalne i powikłane pęknięciem krocza.
Do objawów wypadania odbytnicy zalicza się: nietrzymanie stolca, zaparcia oraz wyciek treści śluzowej z odbytu. Wypadanie narządów miednicy mniejszej manifestuje się obniżeniem narządu rodnego, dyskomfortem w obrębie krocza oraz ewentualnymi zaburzeniami mikcji i wypróżniania. Diagnostyka obejmuje: badanie kliniczne, kolonoskopię, defekografię oraz – w przypadku współistniejących zaburzeń funkcji dolnych dróg moczowych – badanie urodynamiczne.
Podstawą leczenia współwystępującego wypadania odbytnicy i narządu rodnego jest postępowanie chirurgiczne. U młodszych pacjentek preferuje się dostęp brzuszny, który cechuje się niższym ryzykiem nawrotu. Najczęściej przeprowadzaną procedurę stanowi podwieszenie odbytnicy z użyciem implantu sposobem D’Hoore’a z jednoczasową sakrokolpopeksją. Możliwe jest również przeprowadzenie resekcji esicy i górnej części odbytnicy z rektopeksją szwami oraz podwieszeniem szczytu pochwy do więzadeł krzyżowo-macicznych lub krzyżowo-kolcowych. U starszych chorych z zespołem kruchości zastosowanie znajdują operacje z dostępu kroczowego, takie jak resekcja odbytnicy sposobem Altemeiera lub operacja sposobem Delorme’a uzupełnione o kolpoklezę.
Indywidualizacja postępowania uwzględniająca: wiek, choroby współistniejące i potrzeby pacjentki jest kluczowa dla uzyskania optymalnych wyników leczenia i poprawy jakości życia.

Summary
Rectal prolapse (RP) is a disorder characterised by protrusion of the rectal wall outside the anal canal, often co-occurring with pelvic organ prolapse (POP). The pathogenesis of these clinical conditions is similar and includes weakening of the supporting structures of the pelvic floor, impaired innervation and chronic increase in intraabdominal pressure. Childbirth, especially instrumental deliveries and deliveries complicated by perineal tear, is an important risk factor.
Symptoms of rectal prolapse include faecal incontinence, constipation, and anal discharge of mucous contents. Pelvic organ prolapse manifests as downward movement of pelvic organs, perineal discomfort, and possible voiding and bowel movement disorders. Diagnostic workup includes a clinical examination, colonoscopy, defecography, and a urodynamic assessment in the case of coexisting lower urinary tract dysfunction.
Surgical repair is the primary treatment for concomitant rectal and pelvic organ prolapse. Transabdominal approach, which is characterised by a lower risk of recurrence, is preferred in younger patients. D’Hoore procedure (laparoscopic ventral rectopexy with mesh placement) with simultaneous sacrocolpopexy is the most commonly performed procedure. It is also possible to perform a resection of the sigmoid colon and the upper part of the rectum with suture rectopexy and fixation of the vaginal apex to the sacrouterine or sacrospinous ligaments. Perineal approaches, such as Altemeier rectal resection or Delorme’s procedure supplemented with colpocleisis, are used in older patients with frailty syndrome. Individualisation of treatment, taking into account the patents’ age, comorbidities and needs, is crucial to achieving optimal treatment outcomes and improving the quality of life.

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.