Rectal prolapse surgeries using perineal, trans-anal and extra-anal approach

*Małgorzata Kołodziejczak¹, Przemysław Ciesielski^{1, 2}

Streszczenie
Wypadanie odbytnicy nie jest częste, według danych epidemiologicznych choruje 4/1000 osób w populacji dorosłych. Choroba dotyczy najczęściej starszych kobiet, może też wystąpić u obu płci w każdym wieku. W ubiegłym stuleciu dostęp kroczowy był podstawowym dostępem operacyjnym u pacjentów z wypadaniem odbytnicy. Współcześnie stosuje się wiele metod operacyjnych, zarówno z dostępu brzusznego (laparotomia, laparoskopia), jak i przezkroczowego. W osiągnięciu sukcesu terapeutycznego u pacjenta z wypadaniem odbytnicy kluczowa jest właściwa kwalifikacja do metody operacyjnej. Wskazania do operacji wypadania odbytnicy z dostępu kroczowego to: podeszły wiek pacjenta, dodatkowe choroby internistyczne, krótki odcinek wypadania, zadzierzgnięcie i martwica wypadniętej odbytnicy. Zalety dostępu kroczowego to: korekta wypadania odbytnicy przez resekcję, jednoczasowa korekta wypadania narządu rodnego, a w przypadku współistniejącej niewydolności zwieraczy odbytu (co zdarza się często) ? możliwość jednoczasowego wykonania plastyki dźwigaczy odbytu przedniej i tylnej. Do najczęściej wykonywanych metod operacyjnych u pacjentów z pełnościennym wypadaniem odbytnicy z dostępu kroczowego należą kroczowa resekcja odbytnicy sposobem Altemeiera i operacja wypadania odbytnicy sposobem Delorme’a. Opierścienienie odbytnicy sposobem Thierscha jest metodą historyczną, wykonywaną sporadycznie u pacjentów niekwalifikujących się do pozostałych procedur. U pacjentów z niepełnościennym wypadaniem odbytnicy mogą mieć zastosowanie: STARR (ang. stapled transanal rectal resection), operacja klinowego wycięcia błony śluzowej odbytnicy, operacja marszczenia błony śluzowej odbytnicy sposobem Ganta-Miwy. Autorzy w artykule przedstawiają poszczególne metody operacyjne, wskazania do ich zastosowania, zalety, wady i możliwe powikłania.

Summary
Rectal prolapse is a rare condition. Epidemiological data estimate that 4/1,000 adults are affected. Although rectal prolapse in most often seen in older women, it may develop in both men and women at any age. In the last century, perineal access was the primary surgical approach in patients with rectal prolapse. Currently, a number of transabdominal (laparotomy, laparoscopy) and transperineal techniques are used. Proper preoperative qualification is of key importance for therapeutic success in a patient with rectal prolapse. Indications for perineal rectal prolapse surgery include advanced age, general comorbidities, short-segment prolapse, incarceration and necrotic rectal prolapse. Advantages of the perineal approach include prolapse repair by resection, simultaneous repair of pelvic prolapse, and, in the case of overlapping anal sphincter insufficiency (which is common), the possibility of simultaneous anterior and posterior levator ani repair. Perineal rectosigmoidectomy (Altemeier’s procedure) and Delorme’s procedure are the most common perineal surgical procedures performed in patients with full-thickness rectal prolapse. Anal encirclement (Thiersch wire) is a historical method, which is used in rare cases of patients not eligible for other procedures. STARR (stapler transanal rectal resection), wedge resection of the rectal mucosa, mucosal plication (Gant-Miwa procedure) may be used in patients with partial-thickness rectal prolapse. The paper presents the above mentioned surgical methods, along with their indications, uses, advantages, disadvantages, and possible complications.

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.