Nowoczesne leczenie endodontyczne – metody wizualizacji kanału korzeniowego i tkanek okołowierzchołkowych oraz sposoby pomiaru długości roboczej kanału

Najważniejszymi etapami leczenia kanałowego są prawidłowe chemiczno-mechaniczne opracowanie kanału i szczelne jego wypełnienie, konieczne do tego są: ocena anatomii zęba i stanu tkanek okołowierzchołkowych, lokalizacja ujść kanałów oraz dokładne ustalenie długości roboczej kanału. W tych czynnościach lekarzowi mogą pomóc różnego rodzaju urządzenia. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie kilku nowszych rozwiązań.

Standardową już pomocą w leczeniu i diagnozowaniu w stomatologii jest obrazowanie tkanek z wykorzystaniem promieni rentgenowskich.

Nowoczesne aparaty rentgenowskie mogą służyć zarówno do wykonywania zdjęć konwencjonalnych jak i cyfrowych. Urządzenia te są obecnie sterowane mikroprocesorowo, uzyskujemy dzięki temu automatyczne kompensowanie wahań sieci zasilającej i ustawienie właściwych parametrów ekspozycji.

Niektóre z aparatów wyposażone są w generatory przetwarzania częstotliwości, dzięki czemu możemy wyeliminować promieniowanie miękkie, które jest nieprzydatne w diagnostyce. Pozwala to na zmniejszenie dawki otrzymywanej przez pacjenta podczas wykonywania zdjęć konwencjonalnych o około 20-30% (1, 2). Wynalezienie detektorów promieni X, które zastąpiły tradycyjną kliszę pozwoliło na jeszcze większą redukcję tej dawki.

Zdjęcia cyfrowe zaczynają powoli wypierać tradycyjne obrazy rentgenowskie. Obraz badanego zęba uzyskany metodą radiografii uwidacznia się na ekranie monitora.

Istnieją dwa systemy radiografii cyfrowej: system bezpośredni, w którym wykorzystano półprzewodnik krzemowy – element CCD np. RVG, Flash Dent, Dixy, Dixel,Vixa, Sens-A-Ray, Sidexis oraz system pośredni wykorzystujący fosfor magazynujący np. Digora, DenOptix, DigiDent (1, 2, 3, 4).

Bezpośrednie systemy radiografii cyfrowej można podzielić na dwie grupy: w grupie pierwszej zastosowano urządzenia CCD zwykłe, nieodporne na promieniowanie X, natomiast czułe na światło, do grupy tej należą system cyfrowego obrazowania RVG, Flash Dent, Dixy oraz Dixel. W systemie tym w czujniku znajduje się ekran zawierający pierwiastki ziem rzadkich, który spełnia czynności detektora promieni X oraz oscylatora służącego do transformacji promieniowania X na światło. Światło przesyłane jest przez światłowód lub układ optyczny z czujnika do CCD, w którym sygnały analogowe (światło) są przetwarzane na cyfrowe.

W drugiej grupie zastosowano CCD odporny na promieniowanie X, który umieszczono bezpośrednio w czujniku, do grupy tej należą Vixa, Sens-A-Ray i Sidexis (3).

W pośrednich systemach radiografii cyfrowej czynność detektora promieniowania X spełniają płytki zawierające fosfor magazynujący energię promieni X, nie są one bezpośrednio podłączone do komputera i nie muszą być skoordynowane z lampą rentgenowską. Przykładem tego typu systemu jest Digora. Stosowana w niej płytka po wykonaniu zdjęcia umieszczona zostaje w skanerze laserowym, gdzie dochodzi do uwolnienia z niej energii mającej postać stymulowanego światła. Jest ono sygnałem analogowym, który ulega przetworzeniu na cyfrowy w fotodetektorze. Równocześnie z płytki zostaje usunięty „utajony” obraz i może być ona ponownie użyta do badania. Zaletą systemu Digora jest większy format obrazu w porównaniu z wielkością czujników CCD, co zwiększa możliwości obrazowania (1, 2, 3, 4).

Zaletami stosowania wszystkich wyżej wymienionych systemów są: zmniejszenie dawki promieniowania potrzebnej do wykonania zdjęcia, skrócenie czasu badania, eliminacja błony rentgenowskiej i jej obróbki fotochemicznej. Czułość na promieniowanie czujników i płytek jest większa od czułości filmu rtg.

Umożliwiają również obróbkę wykonanych zdjęć w postaci: zmi

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.