Komórkowe podstawy prawidłowej reakcji na antygen w obrębie migdałków

W obrębie kryptolimfonu dochodzi do szeregu zjawisk określanych jako „symbioza limfoepitelialna”.

W trakcie aktów żucia, połykania, itp., na skutek działania mięśni zwieraczy gardła, dochodzi początkowo do wydalania treści z krypt, a następnie do zasysania do krypt nowych substancji z jamy ustnej, a konkretnie z powierzchni migdałków. Antygeny zostają przemieszczone do światła krypt, m.in. za pomocą wyspecjalizowanych komórek nabłonka, określanych w literaturze jako komórki mikropor lub komórki M. Komórki te posiadają liczne mikrofałdy na swej powierzchni skierowanej do światła krypt. Są one zdolne do absorpcji, transportu, obróbki i prezentowania antygenów w pobliże podnabłonkowych limfocytów znajdujących się w warstwie siateczkowej.

W publikacjach podkreśla się znaczenie nabłonka siateczkowatego wyściełającego krypty, jako wyspecjalizowanej struktury ważnej w immunologicznym funkcjonowaniu migdałka jako całości. Wydaje się, że głównymi zadaniami nabłonka migdałkowego są:

– utrzymywanie sytuacji sprzyjającej ścisłemu kontaktowi pomiędzy komórkami efektorowymi odporności immunologicznej,

– ułatwienie właściwego transportu antygenów,

– ciągła synteza substancji sekrecyjnych,

– wiązanie pewnej puli immunoglobulin.

Ponieważ limfocyty T nie są w stanie rozpoznać wolnego egzogennego antygenu, musi on zostać przetworzony przez komórki innego typu i dopiero wówczas zaprezentowany komórkom T. Te inne komórki to tzw. komórki prezentujące antygen (APC) należące do układu komórek szeregu makrofagów/monocytów i układu komórek dendrytycznych. Ich cechą charakterystyczną jest obecność powierzchniowych cząsteczek klasy MHC II, niezbędnych do prezentacji antygenu. Cząsteczki MHC II są zdolne do wiązania się z wieloma typami antygenów, lecz powinowactwo wiązania jest różne dla różnych epitetów. Komórki APC mają zdolność rozkładania złożonego antygenu białkowego na fragmenty peptydowe, które po związaniu ze wspominanymi cząsteczkami MHC II są następnie transportowane na powierzchnię komórki. W ten sposób związany z błoną kompleks jest przygotowany do interakcji z receptorem komórki T (obecnej na komórce swoistej dla danego antygenu), a więc do tzw. prezentacji antygenu.

Na limfocytach T cząsteczka rozpoznająca jest nazywana receptorem antygenowym (TCR). Receptor TCR jest kompleksem polipeptydowym, a dwa szczególne łańcuchy polipeptydowe nadają mu swoistość antygenową. Najczęściej spotykaną kombinacją jest taka, w której występują łańcu

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.