Szerokie otwarcie kanału przetok podkowiastych i wysokich międzyzwieraczowych

*Przemysław Ciesielski^{1, 2}, Małgorzata Kołodziejczak¹

Streszczenie
Szerokie otwarcie kanału przetoki jest metodą znaną od dawna, jednakże ze względu na rozległość rany po tego typu operacji i długi, uciążliwy dla pacjenta okres gojenia, jest to technika stosowana sporadycznie przez niewielu chirurgów. Leczenie operacyjne przetok podkowiastych poprzez otwarcie kanału przetoki, a tym samym odsłonięcie głębokiej przestrzeni zaodbytniczej z tylnego nacięcia z rozwarstwieniem powierzchownych włókien mięśnia zwieracza zewnętrznego zostało po raz pierwszy opisane przez Hanleya w 1965 roku, chociaż kluczową rolę szerokiego otwarcia i zdrenowania przestrzeni zaodbytniczej głębokiej podkreślali też inni chirurdzy. Najczęściej sposób ten jest stosowany w leczeniu przetok podkowiastych oraz wysokich międzyzwieraczowych.
Autorzy artykułu opisują metodę szerokiego otwarcia kanału przetoki, przedstawiają też prezentowane w piśmiennictwie jej modyfikacje. Przed wykonaniem operacji wskazane jest wykonanie ultrasonograficznego badania transrektalnego, a w przypadkach podejrzenia wysokich zbiorników i odgałęzień należy uzupełnić diagnostykę o rezonans magnetyczny miednicy. Procedurę zazwyczaj poprzedza się drenażem głównego kanału przetoki i odgałęzień w celu ograniczenia infekcji. Proponowane są różnego rodzaju setony, stąd opisy wielu modyfikacji metody. Szerokie otwarcie kanału przetoki podkowiastej jest operacją „odważną”, związaną z rozległą raną i długim gojeniem. W przypadku nawrotowych przetok podkowiastych obejmujących przestrzeń zaodbytniczą głęboką jest to skuteczne rozwiązanie problemu.

Summary
Wide surgical opening of the fistulous tract is a surgical modality that has been known for a long time. Nevertheless, the method is only used on a sporadic basis, by few surgeons, owing to the large extent of postoperative wound associated with this type of surgery, and a long healing period that may be burdensome for the patient. The surgical management of horseshoe fistulas by opening the fistulous tract and thereby exposing the deep postanal space from the posterior approach, with separation of the superficial external sphincter muscle fibers, was first described by Hanley in 1965, though other surgeons also highlighted the key role of wide surgical opening and drainage of the deep postanal space. The modality is most commonly used in the treatment of horseshoe and high intersphincteric fistulas. The authors of the paper describe the method of wide opening of the fistulous tract, and outline modifications of the method reported in the literature. Transrectal ultrasound examination is recommended prior to surgery, and where the presence of high cisterns and branching is suspected, the diagnostic work-up should be extended to include pelvic MRI. The procedure is usually preceded by drainage of the main fistulous tract and branches in order to reduce infection. Various types of setons have been proposed, hence multiple modifications of the method are reported. Wide opening of the horseshoe fistula tract is an example of a bold surgical intervention, resulting in an extensive wound and associated with prolonged postoperative healing. The method represents an effective therapeutic option in patients with recurrent horseshoe fistulas involving the deep postanal space.

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.