Leczenie akromegalii – głos w dyskusji

Obecnie w środowisku endokrynologów toczy się dyskusja na temat poprawy rozpoznawalności i leczenia akromegalii. W ostatnich latach uległy także zmianie kryteria rozpoznawania i wyleczenia tej choroby (1, 2), a także zapisy rejestracyjne dotyczące dawkowania leków w niej stosowanych.

Akromegalia jest chorobą rzadką i przewlekłą, dającą jednak bardzo charakterystyczne objawy zmiany wyglądu zewnętrznego oraz powodującą wiele powikłań układowych, które prowadzą do pogorszenia jakości życia i jego skrócenia. Zapadalność na akromegalię wynosi około 4 przypadków/milion, mieszkańców/rok, a częstość występowania tej choroby około 70 przypadków/milion (3). Zgodnie z tym w Polsce co roku zapada na akromegalię około 130 osób, a choruje około 2500 mieszkańców naszego kraju. Niestety rozpoznanie choroby udaje się ustalić dopiero po 5-15 latach od pojawienia się jej pierwszych objawów (4). Im późniejsze rozpoznanie akromegalii tym więcej czasu na rozwój jej powikłań z zakresu układu sercowo-naczyniowego, oddechowego i nowotworów złośliwych, które odpowiadają za około 30% wzrost śmiertelności u nieleczonych w porównaniu do populacji ogólnej (5).

Wiadomo, że im wcześniejsze rozpoznanie akromegalii tym zazwyczaj mniejszy guz przysadki – przyczyna choroby. To także mniej nasilone objawy kliniczne – powikłania choroby. Zwiększa to skuteczność leczenia operacyjnego i farmakologicznego, co przywraca oczekiwaną długość przeżycia pacjentów oraz obniża koszty opieki medycznej. Ponieważ większość guzów somatotropowych przysadki w momencie późnego rozpoznania akromegalii to makrogruczolaki wykazujące często ekspansję pozasiodłową, leczenie operacyjne w takich przypadkach nie daje możliwości całkowitego wyleczenia dużej części chorych. Pacjenci ci wymagają przewlekłego leczenia analogami somatostatyny o przedłużonym działaniu,

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.