Rola oligosacharydów w żywieniu niemowląt

Kolonizacja przewodu pokarmowego noworodka następuje w ciągu kilku pierwszych dni życia. Powodują to głównie bakterie z rodziny Enterobacteriacae, szczególnie z grupy Escherichia coli, ale też Klebsiella, Enterobacter, Bacteroides, Clostridia i G(+) ziarniaki. U niemowląt karmionych piersią dominującą mikroflorę stanowią bifidobakterie, natomiast mniej jest bakterii z rodzaju Clostridium i Enterococcus, w ogóle nie występują szczepy Klebsiella i Enterobacter. U niemowląt karmionych sztucznie mikroflora jest bardziej złożona, podobna jak u osób dorosłych. W jelicie grubym starszych dzieci i osób dorosłych można wyodrębnić ponad 400 różnych szczepów bakteryjnych. Dominacja bifidobakterii jest wynikiem obecności w pokarmie „czynnika bifidogennego”, tj. niestrawnych oligosacharydów, które ulegając fermentacji w jelicie grubym przez bifidobakterie równocześnie pobudzają ich wzrost. Głównym produktem fermentacji bifidobakterii jest kwas octowy, który poprzez obniżenie pH treści jelitowej oraz – dodatkowo przez silne działanie bakteriostatyczne hamuje szczepy patogenne. Inne produkty fermentacji, to kwas masłowy i propionowy. Kwas masłowy jest preferowanym źródłem energii dla kolonocytów, natomiast pozostałe kwasy, po wchłonięciu, są utleniane w wątrobie i tkankach obwodowych. Bifidobakterie wykazują ponadto korzystne działanie na organizm, poprzez stymulację układu odpornościowego i produkcję innych substancji o charakterze antybiotyków (tzw. bakteriocyny), hamujących rozwój szczepów patogennych. Ostatnio w testach laboratoryjnych wykazano, że niektóre bifidobakterie wykazują działanie antagonistyczne przeciwko E. coli 0157, przy czym najsilniejszy efekt dotyczył szczepów B. infantis i B. longum.

W skład węglowodanów pokarmu kobiecego, poza laktozą, wchodzą oligosacharydy, pentozy nukleotydowe, glikolipidy i glikoproteiny. Oligosacharydy stanowią bardzo zróżnicowaną frakcję około 130 związków – pochodnych kwasu sialowego, N-acetyloglukozoaminy, galaktozy, fruktozy oraz glukozy. Ich stężenie wynosi średnio 1,3-1,8

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.