Spostrzeżenia dotyczące stanu i potrzeb leczniczych uzębienia dzieci przedszkolnych z Łodzi

Analizując dane uzyskane z badań epidemiologicznych z ostatnich lat obserwuje się duże trudności z osiągnięciem oczekiwanej redukcji próchnicy zębów u dzieci. Złe wyniki dotyczą dynamicznego rozwoju choroby próchnicowej zębów mlecznych i przedwczesnej ich utraty, co prowadzi w konsekwencji do wad zgryzu i problemów zdrowotnych zębów stałych.

Celem pracy była ocena występowania próchnicy zębów u dzieci przedszkolnych z Łodzi oraz wskazanie potrzeb leczniczych ich uzębienia.

Badaniem objęto 255 losowo wybranych dzieci – 118 chłopców i 137 dziewcząt, uczęszczających do przedszkoli na terenie Łodzi (tab. 1). Dzieci zostały podzielone na 2 grupy wiekowe: do grupy I zaliczono dzieci 5-letnie (54 chłopców i 64 dziewczynki), u których badano stan zębów mlecznych – liczbę zębów z ubytkami próchnicowymi, liczbę zębów z wypełnieniami i liczbę zębów usuniętych z powodu próchnicy. Grupę II stanowiły dzieci 6-letnie (64 chłopców i 73 dziewczynki), u których oprócz zębów mlecznych zbadano stan zdrowotny zębów pierwszych stałych trzonowych (PST). Stan uzębienia oceniono używając standardowych narzędzi diagnostycznych w oświetleniu lampą czołową. Dane zapisywano do karty badań.

Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej stosując test niezależności chi-kwadrat lub test chi-kwadrat z poprawką Yates´a i test dla dwóch prób niezależnych.

Frekwencję próchnicy, jej intensywność oraz wskaźnik leczenia zębów analizowano oddzielnie dla uzębienia mlecznego dzieci z obu grup wiekowych i stałego dzieci 6-letnich. Z uzyskanych wyników można wnioskować, że w obu grupach wiekowych, w uzębieniu mlecznym 5-latków jak i stałym 6-latków próchnica częściej występowała u dziewcząt niż chłopców. Różnice te nie były jednak istotne statystycznie.

Frekwencja próchnicy zębów mlecznych u badanych dzieci 5-letnich wyniosła 71,2% a u 6-letnich 89,1%. Dane te przedstawia tabela 2. Dzieci wolne od próchnicy zębów mlecznych stanowiły niewielki odsetek: 28,8% w grupie I i 10,9% w II grupie. Wskaźnik intensywności próchnicy – puw u badanych dzieci wyniósł 4,41 u 5-latków i 5,04 u 6-latków. Wskaźnik ten był wyższy u dziewcząt niż u chłopców w obu grupach wiekowych. Różnice te były istotne statystycznie (p<0,01 i p<0,05). Wartości wskaźnika intensywności próchnicy i jego składowych przedstawia tabela 3. Wynika z niej, że zęby dotknięte próchnicą stanowią największą składową wskaźnika puw. W grupie I i II wartości składowej „p” były zbliżone i wyniosły odpowiednio 4,02 i 3,98. Wyższe wartości uzyskano u dziewcząt w obu grupach wiekowych. Różnice wartości składowej „p” wskaźnika puw u dziewcząt i chłopców w poszczególnych grupach wiekowych były istotne statystycznie (5-latki: p<0,01; 6-latki: p<0,05). W grupie 5-latków nie odnotowano zębów usuniętych z powodu próchnicy, w grupie 6-latków składowa „u” była niewielka i wyniosła 0,09. Składowa „w” wskaźnika była niższa w grupie I – 0,39 niż II – 0,97. Różnice nie były istotne statystycznie.