Poziom wiedzy rodziców na temat stanu jamy ustnej dzieci

Obecnie prowadzonych jest w Polsce wiele programów mających na celu poprawę stanu higieny jamy ustnej u dzieci, między innymi program „Radosny Uśmiech, Radosna Przyszłość” przygotowany przez firmę Colgate i wprowadzany w drugiej klasie szkoły podstawowej, program profilaktyczny przygotowany przez PTS oraz liczne lokalne programy opracowywane przez uczelnie medyczne. Realizacja ich jest oparta o cel 18. Narodowego Programu Zdrowia na lata 1996-2005, który zakłada „Intensyfikację profilaktyki próchnicy zębów i chorób przyzębia u dzieci, młodzieży oraz kobiet ciężarnych” (1). Autorzy programów podają, że ich prowadzenie wśród dzieci skutkuje zmniejszeniem rocznego przyrostu wskaźnika PUW nawet trzykrotnie (2-4). Różnią się one sposobem realizacji i są skierowane do różnych odbiorców obejmując wyłącznie dzieci, lub też dzieci i rodziców. W większości skupiają się tylko na zagadnieniach profilaktyki próchnicy wśród dzieci (2, 5). Tymczasem zagadnienia te rozpatrywać należy jako całość, uwzględniając problemy odżywiania i higieny oraz możliwie wczesnej diagnostyki zaburzeń rozwoju narządu żucia dziecka. Zadania te powinny spoczywać przede wszystkim na rodzicach z uwzględnieniem udziału dzieci oraz lekarza stomatologa. Sukces każdego programu profilaktycznego zależy od ścisłej współpracy z rodzicami, która wymaga od nich posiadania przynajmniej podstawowej wiedzy na temat zasad higieny oraz stanu jamy ustnej dzieci.

Sprawdzenie poziomu wiedzy rodziców o stanie jamy ustnej ich dzieci, określenie stopnia zainteresowania rodziców przeprowadzanym u dzieci leczeniem stomatologicznym oraz określenie umiejętności wykorzystania w domu posiadanej przez rodziców wiedzy na temat zasad profilaktyki próchnicy.

Wykonano badania ankietowe wśród 50 rodziców dzieci w wieku 6-12 lat, będących pacjentami Katedry Stomatologii Wieku Rozwojowego UM w Łodzi. Wśród ankietowanych były matki 37 chłopców i 13 dziewczynek. Ankieta była przeprowadzana w trakcie wykonywania przez lekarza zabiegów u dziecka. Zawierała ona 45 pytań, zarówno wymagających udzielenia pisemnej odpowiedzi przez rodziców, jak i pytań testowych wielokrotnego wyboru. Po wypełnieniu ankiety przez rodzica, lekarz prowadzący leczenie dziecka umieszczał w niej dane odnośnie liczby zębów, liczby wypełnień oraz dodatkowych pytań zadawanych przez rodziców.

Pytania zawarte w ankiecie zostały podzielone przez nas na 3 grupy tematyczne:

Grupa 1 – poziom wiedzy rodziców o stanie jamy ustnej ich dzieci.

Grupa 2 – stopień zainteresowania rodziców przeprowadzanym u dzieci leczeniem stomatologicznym.

Grupa 3 – określenie umiejętności wykorzystania w domu posiadanej przez rodziców wiedzy na temat zasad profilaktyki próchnicy.

Anali

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.