Kliniczna i radiologiczna ocena podłoża protetycznego oraz wskazań do jego przedprotetycznej korekty*

Niekorzystne warunki podłoża protetycznego, często stwierdzane w obrębie bezzębnej szczęki i żuchwy, w znaczący sposób ograniczają możliwości zadowalającej czynnościowo rehabilitacji protetycznej (1, 2, 3). U pacjentów użytkujących przez wiele lat protezy, które nie były dostosowane do zmieniających się warunków podłoża dochodzi do procesów patologicznych, zmian zapalnych, przerostowych lub zanikowych, dotyczących zarówno tkanek miękkich, jak i kości szczęk (4) (ryc. 1).

Większość autorów zgodnie podkreśla, że właściwie przeprowadzony wywiad ogólny i stomatologiczny wraz z niezbędnymi badaniami dodatkowymi pozwala na prawidłową ocenę stanu narządu żucia przed rozpoczęciem leczenia protetycznego.

Badania kliniczne i radiologiczne układu stomatognatycznego wykazują u pacjentów bezzębnych szereg nieprawidłowości wymagających korekt w ramach przedprotetycznego przygotowania podłoża (3, 5, 6, 7). Przeprowadzone zabiegi poprawy warunków do leczenia protetycznego obejmują zarówno potrzebę usunięcia zmienionych struktur, jak i postępowanie rekonstrukcyjne (5, 8, 9, 10). Do pierwszej grupy należy zaliczyć zabiegi podcięcia lub wycięcia wędzidełek warg i języka, pogłębienie przedsionka jamy ustnej oraz usunięcie struktur patologicznych uniemożliwiających leczenie protetyczne (11).

Zabiegi rekonstrukcyjne mają na celu odbudowę utraconych elementów lub poszerzenie pola protetycznego, a przez to polepszenie własności retencyjnych protezy i jej stabilizacji na podłożu. Do tej grupy należy szereg technik augmentacyjnych, implantologicznych i periodontologicznych (12, 13, 14). Odrębną grupę stanowią zabiegi zachowawcze, polegające na podścieleniu uzupełnień protetycznych materiałami elastycznymi, co umożliwia ochronę niepełnowartościowego podłoża, zabezpieczenie go przed urazami gryzowymi i pozwala na uniknięcie późniejszych powikłań związanych z użytkowaniem protez.

Konieczność wnikliwego badania narządu żucia bezzębnych pacjentów jest bezsporna, a stworzenie optymalnych warunków podłoża różnymi, zarówno chirurgicznymi, jak i nieinwazyjnymi metodami umożliwia realizację planu leczenia protetycznego, satysfakcjonującego zarówno lekarza jak i pacjenta.

Celem pracy była kliniczna i radiologiczna ocena warunków pola protetycznego w obrębie tkanek miękkich i tkanki kostnej, wykrycie zmian patologicznych, które mogłyby utrudniać rehabilitację protetyczną lub niekorzystnie wpływać na jej wynik. Ponadto założeniem badań było określenie liczby i charakteru planowanych zabiegów korekty pola protetycznego w ocenianej grupie pacjentów.

Badaniami objęto grupę 100 bezzębnych pacjentów – w tym 63 kobiety i 37 mężczyzn w wieku od 45 do 85 lat, zgłaszających się do Katedry Protetyki Stomatologicznej IS AM w Warszawie w celu wykonania nowych uzupełnień protetycznych. W tej grupie przeprowadzono badania podmiotowe zgodnie z ankietą-kwestionariuszem WHO oraz badania przedmiotowe. W ankiecie brano pod uwagę ogólny stan zdrowia, przebyte i trwające choroby, przyjmowane leki, a także przyczyny utraty zębów, okres trwania bezzębia, przebieg dotychczasowej rehabilitacji protetycznej i czas użytkowania protez.

Przeprowadzono analizę stanu narządu żucia, a na podstawie badań klinicznych i radiologicznych dokonano oceny stanu podłoża protetycznego i odnotowano zaobserwowane zmiany patologiczne w obrębie podłoża śluzówkowego i kostnego. Ustalano potrzeby w zakresie interdyscyplinarnego leczenia przygotowawczego oraz niezbędnych korekt podłoża. Po zaplanowaniu leczenia, zapoznawano pacjenta z proponowanymi zabiegami, wskazaniami do ich wykona

To jest tylko fragment artykułu. Aby przeczytać całość, przejdź do Czytelni medycznej.